تنهایی گاهی شبیه اینه که، ببینی نزدیکانت، تو رو نمیشناسن. انگیزههاتو نمیفهمن، و به غلط پیشبینیت میکنن. تنهایی شبیه وقتیه که میبینی تصویری که از تو تو ذهنشون دارند، از تصویری که خودت از خودت داری، اونقدر دوره، که طوری ناامید میشی، که حتی حوصلهی توضیح و شرحِ خودت رو نداری. و انگار اونها هم حوصلهی شنیدنش رو. باور کن، آدما تنها تر از چیزیان که تصور میکنن! توی سرعت و شتابِ دنیای امروز، با دوستیها و روابط متعدد، کی حوصلهی کشف دیگری رو داره؟ فکر
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت